آرتروز لگن نوعی بیماری تخریبی و پیشرونده مفصلی است که به دلیل فرسودگی غضروف مفصل لگن رخ داده و با درد ، التهاب و اختلال در عملکرد مفصل مبتلا همراه است.
این بیماری که شیوع آن در بین افراد سالمند بیش از سایر افراد است منجر به بروز مشکلات حرکتی عدیده ای برای فرد شده و ریسک شکستگی لگن را نیز افزایش می دهد.
تخریب غضروف مفصلی به دلایلی همچون حرکات بیش از حد مفصل و وارد شدن فشار بیش از حد بر آن به دلیل اضافه وزن و یا فعالیت سنگین از مهم ترین عوامل بروز آرتروز لگن هستند.
وجود غضروف در محل مفصل برای حرکات طبیعی مفصل ضروری است و در نبود آن استخوان بر روی هم ساییده می شوند که در این شرایط درد شدیدی برای بیمار ایجاد خواهد شد ، سایش استخوان ها همچنین سبب افزایش خطر ایجاد خارهای استخوانی نیز شده که خود به عنوان یکی عامل افزایش دهنده درد و ناراحتی شناخته می شود.
علائم آرتروز لگن
- درد مفصل لگن که به پاها و یا حتی کمر نیز منتشر می شود.
- اختلال در عملکرد حرکتی
- خشکی و سفتی مفصل که سبب کاهش انعطاف پذیری آن نیز می شود.
- کاهش دامنه حرکتی لگن
- ناتوانی در راه رفتن و حفظ تعادل بدلیل وجود درد
- التهاب و تورم مفصل لگن
- تشدید درد هنگام نشستن و برخاستن
- دفورمیتی ( تغییر شکل مفصل )
- شنیده شدن صدایش سایش استخوان ها بر روی هم هنگام حرکت دادن مفصل
دلایل و عوامل خطر
- افزایش سن
- عوامل ژنتیکی
- آسیب دیدگی مفصل لگن در گذشته مانند شکستگی و دررفتگی
- ناهنجاری های مادرزادی مفصل لگن
- وارد شدن فشار ناشی از اضافه وزن و فعالیت سنگین شغلی
- حرکات مکرر مفصل
روش های درمان
فرد مبتلا به آرتروز لگن باید از میزان فعالیت هایی که سبب وارد شدن فشار بر مفصل لگن و تشدید درد و ناراحتی می شوند بپرهیزد.
کاهش وزن در آن دسته از بیمارانی که دچار اضافه وزن هستند در تسکین علائم و جلوگیری از تخریب بیشتر مفصل بسیار موثر است.
فعالیت هایی مانند بالا و پایین رفتن از پله که فشار زیادی به مفصل لگن وارد می کنند نیز باید کاهش پیدا کنند.
برای کاهش فشاری که حین راه رفتن به مفصل لگن وارد می شود می توان از وسایل کمکی همچون عصا و واکر استفاده کرد.
مصرف داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی مانند ایبوپروفن و نارپروکسن و تزریق داروهای کورتونی به تسکین درد و التهاب مفصل لگن کمک زیادی می کنند.
فیزیوتراپی بهترین روش در تخفیف علائم آرتروز لگن و بهبود دامنه حرکتی آن است که مشکلات بیمار را تا حد زیادی کاهش می دهد.
فیزیوتراپیست با تنظیم برنامه تمرین درمانی خاصی برای بیمار علاوه بر کمک به تسکین درد بیمار قابلیت تحرک مفصل لگن را افزایش داده و مشکلات حرکتی ایجاد شده را به حداقل می رساند.
جراحی آخرین گزینه درمان آرتروز لگن است و تنها در صورتی که شدت تخریب مفصل بحدی باشد که روش های ذکر شده موثر واقع نشوند انجام می گیرد.
جراحی تعویض مفصل لگن یکی از روش های جراحی ارتوپدی است که در درمان این بیماری انجام می گیرد و پس از آن انجام فیزیوتراپی برای بازیابی دامنه حرکتی مفصل لگن و تخفیف عوارض ایجاد شده برای بیمار از اهمیت زیادی برخوردار است.
کلمات مرتبط :
فیزیوتراپی در ونک – فیزیوتراپی آرتروز لگن – فیزیوتراپی خوب در غرب تهران – فیزیوتراپی در ملاصدرا – فیزیوتراپیست علیرضا هاشمی مقدم
